Ontstaan na de ontmoeting tussen een ingenieur en een ontwerper, produceerde Venturi een paar jaar lang een Franse Porsche, een prestatiewagen bedoeld voor puristen. Het basisidee was goed, maar de realiteit toonde aan dat de inspanningen niet werden beloond...
In de 20e eeuw betraden verschillende kleine Franse fabrikanten de markt voor sportwagens met min of meer succesvolle voertuigen. Wat ze echter allemaal gemeen hebben (behalve misschien Alpine, dat een paar jaar geleden een comeback maakte) is dat ze allemaal na een paar jaar failliet gingen. Dit is bijvoorbeeld het geval met Venturi, dat aan het eind van de jaren negentig de productie van sportmodellen stopzette, om vervolgens in een tweede leven te worden opgekocht en zich te concentreren op elektrische voertuigen en de ontwikkeling van hun motorisering. Zoals vaak het geval is in de auto-industrie, is dit bedrijf ontstaan uit de ontmoeting, in 1984, van twee enthousiastelingen, die beiden werkzaam waren bij carrosseriebedrijf Heuliez. Claude Poiraud, een ingenieur van beroep, en Gérard Godfroy, een ontwerper, sloegen de handen ineen om een sportcoupé met de naam "Ventury" te creëren. Beiden hebben een sterke technische achtergrond, aangezien Claude Poiraud voor Chrysler en Alpine heeft gewerkt, terwijl Gérard Godfroy voor Peugeot heeft gewerkt. Een eerste prototype werd tentoongesteld op het Autosalon van Parijs in 1984 en was zeer succesvol. Een Franse zakenman, Hervé Boulan, was zeer geïnteresseerd in het project en dwong de twee ontwerpers de naam van de auto te veranderen in "Venturi".
Uitsluitend V6
De Venturi, die in het begin relatief eenvoudig werd voorgesteld, zal uiteindelijk vrij luxueus zijn, zoals een zekere Porsche 911! Claude Poiraud omringde zich met een team van uiterst bekwame technici, waaronder Jean Rondeau, constructeur en winnaar van de 24 uur van Le Mans in 1980. In 1985 werd een prototype ontwikkeld en werd het bedrijf MVS (voor Manufacture de Voitures de Sport) opgericht. Hoewel de motor van de Venturi een 4-cilinder Peugeot 505 Turbo was, bleek uit tests dat de auto niet krachtig genoeg was. Het bedrijf koos toen voor de V6 PRV (Peugeot Renault Volvo) die op de productieversie werd gemonteerd. Datzelfde jaar werd een fabriek gebouwd in Cholet en werd de MVS Venturi V6 gepresenteerd op het Autosalon van Parijs. De eerste voertuigen werden het jaar daarop geleverd, geassembleerd in een tempo van 15 eenheden per maand. Met 200 pk onder de motorkap maakte de auto een sterke indruk en het luxueuze interieur trok een nogal rijke clientèle aan. In 1988 begon het merk zijn productie te exporteren en startte de ontwikkeling van een originele cabrioletversie met een zeer originele 3-delige opvouwbare hardtop, genaamd Transcup.
Het begin van moeilijkheden
In 1989 werd het kapitaal van Venturi verhoogd en legde de Primwest-groep, nieuwe eigenaar van de helft van de aandelen van de fabrikant, Xavier de la Chapelle op als CEO. Deze laatste was geen onbekende voor het bedrijf, aangezien hij een paar jaar eerder zijn eigen merk had gelanceerd, gespecialiseerd in de productie van auto's met een uiterlijk geïnspireerd op de oude Bugatti en de BMW 328. Het nieuwe managementteam was zeer ambitieus en Venturi verhuisde in 1991 naar Couëron, bij Nantes, in een fabriek die ook de productie van de la Chapelle voor zijn rekening nam. In dat jaar maakte de auto-industrie een ernstige crisis door en daalde de verkoop dramatisch, waarbij de jaarlijkse productie dramatisch daalde tot ongeveer dertig eenheden per jaar: dit was uiteraard ver verwijderd van de door Porsche geclaimde cijfers! Bovendien hadden de directeuren van het bedrijf lange tanden, veel te lang in feite, en kochten het Larousse F1 team in 1991, een enorme en totaal nutteloze uitgave. In 1992 kreeg de familie Primat Schlumberger, aandeelhouders van het bedrijf, het ontslag van de CEO en het einde van het F1-avontuur.
Een faillissement werd echter ternauwernood voorkomen door de oprichting van een op maat gemaakt kampioenschap voorbehouden aan de Gentlemen Drivers, en een speciaal ontwikkeld model: de Venturi 400 Trophy. Deze operatie trok veel rijke klanten en er werden 73 auto's gebouwd! De fabrikant kreeg toen zin om vleugels te laten groeien en verschillende wagens werden ingeschreven in de 24 uur van Le Mans 1993-1994-1995, alsook in het BPR-kampioenschap (de voorloper van de FIA GT) waar het verschillende races won met Henri Pescarolo. In 1994 werd een wegversie van de 400 Trophy gelanceerd, de 400GT. En omdat een nieuwigheid nooit alleen komt, lanceerde Venturi ook de 300 Atlantique, een vernieuwde versie van zijn sportwagen die verkrijgbaar is met keuze uit twee motoren met 210 of 281 pk in de turboversie. De verkoopcijfers waren echter niet enorm met 41 eenheden in 1995 en slechts 28 in 1996. Opnieuw dicht bij een faillissement werd Venturi gekocht door de Thaise zakenman Serre Ravkit, die het kapitaal van het bedrijf verhoogde. Ondanks zijn inspanningen werd Venturi in 2000 onder curatele gesteld. Tijdens de geschiedenis van het merk werden slechts 550 Venturi's geproduceerd.
