Van 1934 tot 1937 was de Chrysler Airflow een van de eerste Amerikaanse productieauto's met een nieuwe stijl die rondingen en vloeiendheid combineerde, het resultaat van vroeg onderzoek naar aerodynamica.
Aan het eind van de jaren 1920 bestonden Amerikaanse auto's hoofdzakelijk uit vierkante carrosserieën en hun ontwerp was verre van geïnspireerd. Carl Breer, technisch directeur bij Chrysler en een luchtvaartenthousiasteling, en zijn team bestudeerden vliegtuigrompen om inspiratie te putten uit vliegtuigtechnieken met als doel auto's zo efficiënt mogelijk te maken. Breer kwam tot de conclusie dat een autocarrosserie in een windtunnel diende te worden bestudeerd om de aerodynamica te onderzoeken. Hiervoor riep hij de hulp in van ingenieur William Earnshaw, die ook interesse had in deze nieuwe aanpak om auto's te ontwerpen. Earnshaw had weinig ervaring met het onderwerp, dus deed hij een beroep op de beroemde vliegenier Orville Wright om van zijn ervaring te profiteren.
Revolutionair
Naarmate het windtunnelonderzoek vorderde, werden er verschillende modellen getekend en technische keuzes gemaakt. De auto werd een stalen monocoque, een techniek die ongekend was in de VS, en de koplampen waren geïntegreerd in de carrosserie. Het eerste prototype werd gebouwd en Walter Chrysler, de CEO van het bedrijf, geloofde heilig in de revolutie die dit voertuig zou brengen op een Amerikaanse markt die zwaar had geleden sinds de beurscrash van 1929. Voor meer stabiliteit werden het gewicht van wat later de Airflow werd, herverdeeld. De motor was daarentegen niets nieuws: de 298 ci in lijn 8-cilinder uit de Chrysler Eight van 1932 werd geplaatst vóór de vooras. De nieuwkomer is niet alleen origineel, hij presteert ook uitstekend en dat bewees hij door 500 mijl te rijden met een gemiddelde snelheid van 95,7 mijl per uur.
Gemengde respons
De Chrysler Airflow werd uiteindelijk gepresenteerd op de New York Motor Show van 1934, waar hij enig succes genoot. Daarna toerde hij langs de grote Amerikaanse steden, waar zijn opvallende styling jammer genoeg niet op unanieme goedkeuring kon rekenen. Hij was verkrijgbaar als coupé en als sedan en werd in 4 verschillende wielbasissen aangeboden aan een klantenkring die moeite had om zijn draai te vinden in het concept van de wagen. Tot overmaat van ramp werden de eerste leveringen vertraagd door een slechte organisatie in de fabrieken van Chrysler, wat tot grote kwaliteitsproblemen leidde. De autofabrikant verloor marktaandeel en het is uiteindelijk de Six, een veel conventioneler model, dat het voorkeur van klanten wist binnen te halen. De Airflow, die ook onder het merk De Soto werd verkocht, deed het niet beter.
Vergeefse pogingen
In 1935 kreeg de auto een facelift om het radiatorrooster een spitsere uitstraling te geven. Het doel was duidelijk om de verkoop te stimuleren. De Brougham coupé en Town Sedan verdwenen uit de catalogus. Naast de Airflow lanceerde Chrysler de Airstream, een gemoderniseerde versie van de Six, die ook op de markt kwam met de 8-cilinder motor. Het jaar daarop werd de achterklep opnieuw ontworpen om plaats te bieden aan het reservewiel dat voorheen aan de achterkant van de auto was gemonteerd. In 1937 werd het gamma verder vereenvoudigd en bleven alleen een coupé en een vierdeurs sedan over. De Airflow kreeg een 5,3-liter motor, maar dit was niet genoeg om de verkoop te stimuleren. Van de 11.000 exemplaren die in 1934 werden geproduceerd, werden er in 1937 slechts 4.603 gebouwd. Er werd uiteindelijk besloten om de productie stop te zetten, omdat er in 3 jaar slechts 27.878 exemplaren werden verkocht. Volgens de legende was de Airflow de grote teleurstelling van Walter Chrysler, die de reden voor deze commerciële mislukking nooit begreep. Deze technische auto was zijn tijd te ver vooruit en voldeed niet aan de behoeften van de klanten in die tijd. Het was echter een schrale troost dat het veel fabrikanten over de hele wereld inspireerde, zoals Peugeot met zijn 202, 302 en 402 en Volvo met de PV 36.
