Na 5 racedagen, 1900 kilometer en 430 rijdende klassieke auto's, eindigde de drieënveertigste meerdaagse van de 1000 Miglia in Brescia. Een speciale editie, die de "achtvormige" route van de epische edities van vóór de oorlog nieuw leven inblies en symbolisch niet alleen Noord en Zuid, maar ook Oost en West, van de Adriatische Zee tot de Tyrreense kust, verenigde.
De winnaars waren wederom Andrea Vesco en Fabio Salvinelli, die met hun trouwe Alfa Romeo 6C 1750 S uit 1929 opnieuw de overwinning behaalden en dit reeds voor de vijfde opeenvolgende keer of zelfs zes keer in totaal, ondanks het feit dat de Argentijnen Daniel Andres Erejomovich en Gustavo Llanos het hen met hun 6C 1500 S uit 1929 niet gemakkelijk maakten en aan het einde van de vierde racedag zelfs de eerste plaats wisten te bemachtigen. De derde plaats ging naar Tonconogy-Ruffini in een 6C 1750 Gs uit 1931 eveneens uit Argentinië.
De Coppa Del Dame ging reeds voor de negende maal naar Silvia Marini in een Cisitalia 202 S MM Spider uit 1947 met Irene dei Tos als co-pilote.
Roland Hotz en Giordano Mozzi wonnen de Ferrari Tribute 1000 Miglia in een F8 Spider, terwijl Mirco Magni en Federico Giavardi in een Polestar 4 de zevende editie van de 1000 Miglia Green wonnen.
Een race, een reis, een collectief ritueel. De Mille Miglia passeerde dorpen, kunststeden, Apennijnenpassen en feestelijke pleinen, waardoor elke etappe een momentopname van Italië werd. De route volgde de sporen van het kleinere Italië, die niet altijd in brochures belanden, maar die de meest authentieke ziel van het land teruggeven. Na de start vanaf de Viale Venezia bereikten de bemanningen Ferrara, met de avondmagie van het Kasteel van Estense, en bereikten de volgende dag de hoofdstad Rome via de bochten van de Mugello en de Val d'Orcia. Eén van de hoogtepunten is zoals eeder jaar de middagstop op de Piazza Del Campo in Siena . De overzichtelijke en kleurrijke opstelling op het historisch plein zijn een streling voor het oog zowel voor de deelnemers als de toeschouwers. De derde etappe, bij zonsopgang, nam afscheid van Rome tussen de nog slapende paleizen, en klom omhoog naar Orvieto en Arezzo, vóór de avondlijke omhelzing van Cervia. Van daaruit volgde de spectaculaire passage door het hart van Versilia, met een passage in de Marineacademie van Livorno en de historische bochten van de Cisa-pas. De terugreis was een eerbetoon aan het Italiaanse Podal: Cremona, Soncino, Franciacorta. En tot slot Brescia, waar de auto's en hun bemanning werden verwelkomd met een muziekfestival en een staande ovatie die de mooiste race ter wereld waardig was. Spijtig genoeg ook dit jaar meer dan 100 opgevers, meestal omwille van de warmte maar ook door technische problemen of aanrijdingen. De race is afgelopen. Maar wat overblijft – de beelden, de gezichten, de emoties – gaat verder.
Emotie en precisie
Achter de schermen schuilt echter het perfecte mechanisme van een evenement, mogelijk gemaakt door een buitengewone organisatie.
Meer dan 4000 mensen – waaronder wegenpolitie, civiele bescherming, vrijwilligers langs de route, medisch, technisch, sportief en logistiek personeel – zorgden elke dag, etappe na etappe, kilometer na kilometer, voor veiligheid, soepelheid en continuïteit.
Na het konvooi een wereld in beweging:
- 83 organisatieauto's en 71 personeelsauto's, waaronder 7 opleggers, 10 medische auto's, 15 pace cars, 10 technische auto's, 4 "bezemwagens" en 19 rondreizende postchefs;
- 110 geaccrediteerde mediawagens;
- 100 voertuigen inclusief gasten en sponsors;
- En dan zij: de 123 Ferrari Tribute-auto's, de elektrische auto's van de 1000 Miglia Green en zelfs de auto's met robotcoureurs van de Polytechnische Universiteit van Milaan.
Elke editie van de 1000 Miglia vertelt het verhaal van een ander Italië. Dit jaar was het een Italië dat wist te luisteren naar het zachte gebrul van de motoren als een stem van de herinnering. De secundaire wegen, de slaperige dorpjes, de eenzame bochten tussen de velden vormden het decor voor een evenement dat bovenal een collectief spektakel is. De kinderen langs de kant van de weg met vlaggen, de ouderen die zich de passages van Nuvolari herinneren, het onverwachte applaus in de vergeten dorpen.
De Mille Miglia werkt verslavend voor de echte oldtimerliefhebber en hopen er volgend jaar terug bij te zijn.
© Foto’s: Dirk Ivens - Tekst: Mille Miglia, Dirk Ivens, Frank Crijns
